Ineens is moederdag anders

Het is een week voor moederdag en je wordt er letterlijk mee overladen op elk media kanaal die je je maar kan voorstellen. Stiekem vind ik het echt pure commercie. Maar zeg nou eerlijk, wie geniet nou niet van een ontbijtje op bed en lieve cadeautjes krijgen? Het is toch wel een verwennerij op de zondag morgen!


Moederdag. 

En toen...Wat betekent dit nou? Na wat speurwerk & google kwam ik op het volgende:

1. Een jaarlijkse feestdag ter ere van het moederschap
   
2. De dag waarop moeder in het zonnetje gezet wordt
   
3. Een dag waarop mensen hun moeder laten weten dat ze haar waarderen
   

Maar wat nou als je nog geen moeder bent? Of je bent moeder, maar kan op de één of andere manier niet voor je kindje zorgen. Of misschien heb je geen moeder meer en was deze keer zelfs de eerste keer zonder haar. Of heb je op dit moment niet zo’n goede relatie met je moeder, gewoon, omdat er dingen zijn gebeurd en contact even niet meer is? Wat moet je dan met moederdag? Dan word deze zondag ineens een hele andere dag. 



Ontbijt op bed.
Hopelijk zijn er veel moeders in Nederland die een heerlijk ontbijtje op bed kregen. Ik in ieder geval wel, ook al deden wij afgelopen jaren niet heel actief mee aan moederdag. In de zin van dat wij onze eigen moeders niet verrasten met een bezoekje. Dat was meer om hele praktische redenen trouwens. Ik ben zelf vlak voor of na deze speciale dag jaren, dus wij combineren het vaak. Als onze moeders op bezoek kwamen drukten we hen snel een kleinigheid in handen. 

Maar ik schreef het al, wat als je opeens even niet zo’n goede relatie hebt met je moeder? Dan roept het toch wel wat op en ook ik merkte dat. Ze is dit jaar ook geeneens in het land. Ze is op vakantie, hoorde ik via de app.



Het gaat om mijn eigen moeder.
Afgelopen week, net voordat ik op de fiets wilde stappen op weg naar mijn nieuwe baan, checkte ik nog even mijn app. En dit had ik beter niet kunnen doen. Mijn moeder liet namelijk heel nonchalant nog even weten dat ze vertrok naar Lissabon. Ik voelde zoveel verschillende emoties omkomen toen ik dit las.

Boosheid, verdriet, onmacht. Ik voelde tranen opkomen.


“Heer, help”, riep ik, “NIET NU, ik moet naar mijn werk.” Ik vroeg aan God of
Hij me wilde helpen met alles wat ik op dat moment voelde. Ik wilde me er niet door laten leiden. Ik wilde er niet de hele dag aan denken, ik moet me immers kunnen focussen op mijn nieuwe baan (waar mijn moeder overigens ook nog niet eens vanaf wist). 

“Heer, het doet pijn, het is niet leuk, maar help me om er goed mee om te gaan” bad ik. Het lukte en het lukte ook de dagen erna. Pas aan het eind van diezelfde week, toen ik wat meer tot rust kwam en de dingen van die week overdacht. Toen kwamen de tranen en het verdriet eruit. Ik liet het ook maar gebeuren. Het is goed om het verdriet en de tranen er te laten zijn en het niet weg te stoppen, het mag er zijn. 

God weet hiervan en weet dat God erbij is. Hij is in onze pijn en verdriet. Hij weet ervan en dat geeft rust en troost.

Ineens is Moederdag toch een beetje anders...



Stof tot nadenken


1. Durf jij je emoties toe te laten zoals boosheid, verdriet en onmacht?

   
2. Geloof je dat God deze pijn kent en hierin tot troost wil zijn voor jou? Kan je dit bij Hem neerleggen?