Depressie: 13 reasons why

Wow. Ik ben best wel onder de indruk van die ontzettend populaire serie 13 Reasons Why. Niet alleen vanwege de heftige dingen die gebeuren, maar vooral omdat het op een bepaalde manier toch best herkenbaar is. De makers van de serie hebben dan ook een belangrijk doel voor ogen: het openbreken van het taboe rond zelfdoding.

Dat is best een heftig onderwerp. Vind je ook niet? Misschien herken je je in al die emoties van hoofdrolspeler Hanna, maar misschien herken je je juist in de omstanders: degene de pest of juist degene die het pesten laat gebeuren. Maar misschien nog lastiger: je bent degene die geen oog heeft voor iemand die getreiterd wordt.

Reputatie op nummer 1
Je reputatie is zo belangrijk in je tienerjaren. Herken je dat? De middelbare school is dan ook een plek waar het extra lastig is om te groeien. Je bent niet altijd gezegend met goede vrienden om je heen, maar zelfs als je die wel hebt. Mensen zijn gemeen en iedereen is aan het ontdekken wie ze zijn. Je dromen en idealen kunnen zo ineens instorten door die ene opmerking of doordat je wordt buitengesloten. Het zegt helemaal niks over jou, maar zo voelt het wel.

Struggles
De periode op de middelbare school vond ik dan ook echt verschrikkelijk moeilijk. Ik wilde goed mijn best doen en was (hopelijk) aardig tegen iedereen. Maar er waren helaas ook mensen die nare opmerkingen naar mij maakten. Dat was niet één keer, maar dat gebeurde regelmatig. Of ik het pesten noem? Niet echt, maar tieners reageren heftig op elkaar en hebben niet altijd door wat ze precies zeggen.

Het moeilijke in deze periode voor mij was dat emoties mij volledig overspoelden. Jammer genoeg had ik pas tien jaar later door dat het met name komt omdat je hersenen nog in ontwikkeling zijn. Het voelt alsof de emoties voor altijd zo blijven. Ben je verdrietig? Dan is je hele leven stom en moeilijk. Denk je negatief? Dan zal het vast ook nooit meer goed komen. Het hersengebied in je voorhoofd is nog niet ontwikkeld en die zorgt er nou net voor dat je orde kan scheppen in de chaos, kan relativeren en dat gebied laat weten dat het niet voor altijd is.

Eenzaam
De middelbare school was dan ook voor mij een plek waar ik me eenzaam voelde. Het leek alsof mijn pijn nooit overging. Ik praatte nooit over de gedachten in mijn hoofd of over de emoties die ik voelde. Ik begreep ze ook niet en ik schreeuwde het uit naar God. Waarom liet Hij mij dit allemaal overkomen? Hij wilt toch ook dat ik gelukkig ben en blij ben met mezelf?

Ik kon mezelf ook wel vertellen dat God mij mooi geschapen had, maar dat voelde ik vanbinnen niet. Het voelde of de wereld tegen mij was. Ik huilde mezelf elke avond in slaap: Waarom leefde ik eigenlijk? Niemand zou me missen.

Strijd in mijn denken
Na jaren van strijd in mijn denken kan ik nu stap voor stap met steeds meer overtuiging zeggen dat ik zeker waardevol ben. Het helpt daarin dat mijn hersenen meer ontwikkeld zijn, maar God heeft laten zien dat Hij echt van mij houdt. Door vrienden en familie om mij heen te zetten die van mij houden, maar ook door de Bijbel. Hij die zo groot en prachtig is: Hij kent mij, Hij doorgrondt mij en is blij met MIJ! Ja, met mij. En ja, ook met jou!

Breng het in het licht
Nog steeds vind ik het moeilijk om aan die periode terug te denken. Ik voelde me falen, ik voelde me alleen en ik dacht dat niemand het iets zou uitmaken wat er in mij omging. Ik was zo bang om iemand lastig te vallen en iemand op te zadelen met mijn problemen. Pas jaren later durfde ik er meer over te praten. Die negatieve gedachten en emoties heb ik nu in het licht gebracht en hebben nu geen invloed meer op mij. De vrienden en familie om mij heen kennen mijn verhaal (voor een deel) en dat zorgt ervoor dat zij mij nog meer kunnen laten zien dat zij van mij houden.

Ik wist niet hoe ik om hulp moest vragen en ik sloot me af en duwde mensen weg. Hanna deed precies hetzelfde en juist toen ze wel om hulp vroeg werd ze afgewezen. Elke waarschuwing, elk symptoom van depressie moet serieus genomen worden.

Je kunt niet altijd door hebben wat er iemand doorgaat of wat ze precies meemaken. Hanna maakte erg heftige dingen mee, maar het kan ook in het klein gebeuren. Depressie en zelfdoding is een probleem en daar moeten we over praten. Zelfdoding zou nooit een optie moeten zijn.

> Herken jij jezelf hierin?
Herken jij je in de negatieve gedachten en overspoelende emoties? Praat. Je bent niet de enige en blijf tegen jezelf zeggen dat het over gaat. Probeer eens voorzichtig met iemand erover te praten. Je hoeft niet direct alles te vertellen, maar praten lucht op. De goede mensen om je heen kunnen je weer laten weten dat je een prachtig mens bent. Je hoeft niet perfect te zijn, je mag twijfelen. Als je gaat praten, dan wordt het makkelijker. Ook als de moeilijkste periode voorbij is, praat erover want dat geeft ruimte om te herstellen en te genezen.

> Hoe kan jij er voor anderen zijn?
Probeer eens te letten op signalen van depressiviteit. Zeg dat je voor ze klaar staat, ook al kunnen ze op dat moment niet met je praten. Het kleinste gebaar kan zoveel betekenen en invloed hebben. Laten we naar elkaar kijken als mensen, iedereen met hun eigen verhaal. Een klein gebaar, een klein zinnetje kan iemand al helpen naar de goede kant.

Er is niks mis met hulp vragen en praat erover!