Als het aan jou ligt, wordt het niets

Mozes’ leven begint spectaculair: als baby wordt hij op het nippertje gered van de dood. Hij groeit op in rijkdom, bij de dochter van de farao. Maar al gauw komt er bar weinig van hem terecht. Mozes pleegt een moord, hangt de schijnheilige uit en is zo bang aangelegd dat hij wegvlucht.  

Fast forward veertig jaar later en het resultaat is nog steeds teleurstellend: dag in dag uit hoedt hij de schapen van zijn schoonvader. Het is Mozes dus niet eens gelukt om zélf bezit te verwerven en iets van zijn leven te maken. Hoe komt God erbij om hem te vragen als leider van de Israëlieten? Moet deze grijze muis de farao overtuigen? Dat wordt geen uittocht, maar een afgang.  

Door zijn vlucht komt hij terecht in woestijngebied. Daar is het rustig. Mozes trouwt, krijgt kinderen en werkt voor zijn schoonvader. Dag in, dag uit, jaar in, jaar uit hoedt hij de schapen. Het leven kabbelt voort. Heb jij dat ook wel eens, een ‘kabbel-periode’ in je leven? Je hebt een baan, studie, een woning, een relatie, misschien al een gezin, je gaat naar de kerk - maar is dit het? Kabbel ik zo nog dertig, veertig jaar verder?  

Plotseling wordt Mozes’ leven toch weer spectaculair. Hij ziet een brandende doornstruik: God verschijnt! God zegt dat Hij de Israëlieten gaat bevrijden van de vreselijke onderdrukking. En Mozes vraagt Hij als uitvoerder: hij moet het volk uit Egypte leiden. Jaren geleden had Mozes hier een enorme drive voor. De onderdrukking van het volk krenkte hem zo, dat hij zelfs een Egyptenaar vermoordde. Maar nu lijkt hij zijn drive én zijn zelfvertrouwen kwijt. Hij ziet het niet zitten. “Het volk zal mij nooit geloven,” zegt hij. “Bovendien ben ik totaal geen goede spreker.” Hij weet zeker dat hijzelf hier geen succes van kan maken. Als het aan hem ligt, wordt het niets.  

Maar God ziet het zitten. Voor elk excuus heeft Hij een oplossing. Later in Exodus lezen we hoe Mozes inderdaad op pad gaat, hoe God grote wonderen doet en de Israëlieten bevrijdt. Dat hij ooit nog zoiets zou meemaken, had Mozes waarschijnlijk nooit durven dromen.  

Misschien had jij ook een drive: iets wat je belangrijk vindt, waar je voor wilt gaan. Maar nu is het weggezakt. Je had grote plannen, maar er komt niets meer van terecht. Je gelooft niet dat jij hiervoor de juiste persoon bent. Als het aan jou ligt, wordt het niets. Je leven kabbelt voort, net als Mozes in de woestijn. Zonde van de tijd? Nutteloze jaren?

De Mozes die in de woestijn geroepen werd, was een hele andere Mozes dan de onrustige man van jaren daarvoor. Als God hem toen had geroepen, had hij waarschijnlijk meteen gereageerd. De Egyptenaren verslaan: kom maar op! Ik ga alvast vooruit, God! Ik maak ze af! Een houding die niet God de eer geeft, maar het heft in eigen handen neemt. Jaren later beseft Mozes dat het niet van hem afhangt. God doet het werk. Alleen door Hem wordt het een succes. Door deze verandering kreeg God de ruimte om Zijn spectaculaire werk te doen, door Mozes heen. De woestijnperiode dor en droog? Het kon best eens veel vruchtbaarder zijn dan je nu denkt!